مجموعه مسکونی دیار همچون نگینی سفید در دامنه‌های دراک شیراز سر برآورده است؛ جایی که رشته‌کوه و چشم‌انداز بی‌پایان طبیعت با معماری مدرن و خطی، درهم‌تنیده می‌شود. این پروژه با زمینی به مساحت حدود چهار هزار مترمربع، نه صرفاً یک ساختمان مسکونی، بلکه یک زیست‌بوم عمودی است که زندگی را با طبیعت آمیخته و تداوم حضور سبز را در ارتفاعات شهر بازآفرینی می‌کند.
 
فرم پروژه با کشیدگی زیگزاگی خود، همچون رشته‌ای از امواج منجمد در کالبدی سفید، توانسته است بیشترین گستره دید و نور را برای واحدها فراهم آورد. تمامی واحدها از یک‌خوابه تا سه‌خوابه، با بالکن‌ها و تراس‌های بزرگ طراحی شده‌اند تا مرز میان درون و برون، میان زندگی خصوصی و منظر شهری، نرم و سیال شود. در طبقه آخر، پنت‌هاوس‌ها با حیاط‌های معلق در آسمان همچون باغ‌های خصوصی در ارتفاع، فضایی شاعرانه برای سکونت خلق کرده‌اند؛ حیاط‌هایی که حس سکونت ویلایی را در دل برج زنده می‌سازند.
 
آنچه این پروژه را به اثری شاخص بدل می‌کند، حضور پرقدرت سبزینه در هر لایه از معماری است؛ از بام‌های سبز و تراس‌های پوشیده از گیاهان گرفته تا محوطه‌سازی پیرامون و جداره‌های سبز در میان حجم. بدین ترتیب، دیار نه صرفاً بنایی در دل شهر، بلکه اکوسیستمی زنده است که نفس می‌کشد، با باد و نور تعامل می‌کند و هم‌زمان آرامش و پویایی را به ساکنان خود هدیه می‌دهد.
 
در طبقه همکف، با ارتفاعی شاخص و شفافیت فضایی، کاربری‌های فرهنگی، ورزشی و اجتماعی جای گرفته‌اند؛ سالن‌های ورزشی، مجموعه‌های همایش، اتاق‌های میهمان و فضاهای چندمنظوره، که ساختمان را فراتر از سکونت‌گاه صرف به یک مرکز زندگی جمعی ارتقا می‌دهند. این لایه اجتماعی، پروژه را با شهر و اجتماع پیوند می‌دهد و حس تعلق را تقویت می‌کند.
 
تصاویر پروژه، بیانگر روحی است که در حجم معماری دمیده شده: دیاری که در زمینه شیبدار خود چون پیکره‌ای سفید و صیقل‌خورده نشسته است و با سبزینه‌ای که بر پیکر خود گسترده، همسایگی طبیعت و زندگی شهری را معنا می‌کند.
 
مجموعه مسکونی دیار در نهایت نه تنها مکانی برای زیستن، بلکه بیانی شاعرانه از معماری معاصر است؛ معماری‌ای که زندگی را در پیوند با سبزینه، منظر، نور و اجتماع تعریف می‌کند و الگویی برای آینده زیست‌پذیر در شهرهای معاصر به نمایش می‌گذارد.